Jednym z głównych wyznaczników naszego patrzenia na relacje człowiek – zwierzę jest Biblia. Mit o stworzeniu świata mówi, że Bóg stworzył zwierzęta an następnie człowieka. Po czym nakazał człowiekowi aby panował nad wszystkimi stworzeniami.

Zastanawiające jest, że człowiek w raju był władcą dobrotliwym, który żywił się roślinami i owocami drzew. Zaczyna zabijać i jeść mięso jak również składać ofiary ze zwierząt dopiero po wypędzeniu z raju.

W Biblii pojawiał się też współczujący ton. Prorok Izajasz potępiał składanie ofiar ze zwierząt.

Generalnie Stary Testament zaleca życzliwość dla zwierząt. Panowanie powinno być raczej zarządzaniem i jesteśmy odpowiedzialni przed Bogiem za troskę i dbałość o tych, którymi rządzimy.

Kolejnym źródłem tradycji jest myśl grecka, gdzie rywalizowały ze sobą dwie szkoły Pitagorasa i Arystotelesa.

Pitagoras był wegetarianinem i zalecał uczniom szacunek dla zwierząt, zapewne dlatego, że uważał że wcielają się w nie duże zmarłych.

Arystoteles, zaś uważał, że niektórzy są stworzeni aby służyć innym. Był zwolennikiem niewolnictwa i twierdził, że zwierzęta są po to aby służyć ludziom.
Zdawał sobie sprawę, że ludzie są także zwierzętami. Nazywał ich zwierzętami rozumnymi.
Natomiast był zdania, że niektóre istoty (ludzie czy zwierzęta) są stworzone aby być niewolnikami. Ich uczucia i przeżycia nie miały tu znaczenia.

Niestety właśnie Arystoteles, a nie Pitagoras, zapoczątkował myśl filozoficzną, która pokutuje do dziś.

Wg. Peter Singer Wyzwolenie zwierząt